ఘంటా చక్రపాణి గారి పరిచయం అక్కరలేదని అనుకుంటాం. నిజమే. కానీ ఈ తెల్లవారు జామున వారు తన మూలాలను గుర్తు చేసే అద్భుతమైన కవిత్వంతో మన హృదయాలను కలచి వేస్తున్నారు. తన చిరునవ్వు వెనకాలి విషాద గతనుగాతాన్ని పంచుకుని వర్తమానాన్ని ఆవిష్కరిస్తున్నారు.
ఘంటా చక్రపాణి గారిది కరీంనగర్ ని ఆనుకుని ఉన్న ఊరు. పేరు యాస్వాడ. దిగువ మానేరు డ్యామ్ లో వారు జన్మించిన ఆ ఊరు అదృశ్యమైంది. నీట మునిగింది. అది 1980-82 నాటి సంగతి. అప్పట్లో శ్రీరామ్ సాగర్ ప్రాజెక్ట్ నుంచి గోదావరిజలాలను వరంగల్ తాగునీటి కోసం తరలించడానికి ఆ డ్యామ్ నిర్మించారు. ఆ సందర్భంగా తమని వాళ్ళ వూళ్లలోంచి తరిమేశారు. కనీసపరిహారం, పునరావాస ప్యాకేజీ ఇవ్వకుండానే తరిమి వేశారు.
ఈ మధ్య సోషల్ మీడియాలో స్వర్ణ కిలారి పెట్టిన పోస్ట్ చూసిన తరువాత వారు శ్రీరామ్ సాగర్ బ్యాక్ వాటర్స్ చూడడానికి వెళ్ళారు. సుధా గోపరాజు సారధ్యంలో కుటుంబ సమేతంగా వెళ్లారట. అక్కడి అద్భుతాన్ని తమకు సంతోష్ కుమార్, అనిల్ బత్తుల దగ్గరుండి మరీ చూపించారట. ఈ విశేషాలను తన ఫేస్ బుక్ పేజీలో పంచుకుంటూ, ఆక్కడికి వెళ్లి వచ్చాక కదిలిపోయి రాసుకున్న తమ దుఖాన్ని ఆవేదనను మరో మాటలో చెబితే అభివృద్ధి తాలూకు జీవన విధ్వంసాన్ని కళ్ళకు కట్టారు.
అనివార్యం కవిత్వం ఇది. అందులో ఒక నిర్వాసితుడి గొడగొడ దుఖం ఉన్నది. మనిషి పక్షులు జంతువులతో కూడిన ఆవరణ – పర్యావరణమూ ఉన్నది. పునరుజ్జీవన తెలంగాణా వర్తమానమూ ఉన్నది. మచ్చుకి ఒక భాగం చదవండి.
సుదీర్ఘ పూర్తి కవితకై, అపురూప చిత్రాలకై చక్రపాణి గారి బ్లాగ్ లోని ‘పురాస్మృతులు’ క్లిక్ చేయండి.
నేనొక నిర్వాసితుణ్ణి!
